Wanda Jakowicka
JAKOWICKA Wanda (14 lipca 1921 Warszawa – 7 września 1988 Poznań),
tancerka, choreografka.
Była córką lekarza Michała Jakowickiego oraz nauczycielki i pielęgniarki Zofii z Wilkowskich. Dzieciństwo i wczesną młodość spędziła na Wileńszczyźnie, a potem u rodziny koło Zamościa. W 1942 została wywieziona na przymusowe roboty do Niemiec.
Od września 1945 do stycznia 1946 występowała w roli Druhny w Godach weselnych, wystawionych przez Teatr Ludowy im. Bogusławskiego w Lingen pod dyrekcją Leona Schillera i z teatrem tym była na występach w północnych Niemczech, Holandii i Belgii. Po rozwiązaniu zespołu, w 1946 została adeptką w Teatrze Dramatycznym 2 Korpusu, z którym do kwietnia 1947 występowała na terenie Włoch i Wielkiej Brytanii; była też słuchaczką Studia Teatralnego przy tym teatrze.
W 1947 wróciła do Polski i od września do grudnia tego roku występowała w Łodzi w Teatrze Wojska Polskiego. W tym czasie była słuchaczką Kursu dla Instruktorów Teatrów Niezawodowych w łódzkiej Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej; ukończyła go w 1948. W roku szkolnym 1947/48 w Łodzi uczęszczała też do Szkoły Rytmiki i Tańca Artystycznego pod kierunkiem Janiny Mieczyńskiej; w drugim półroczu udzielała w niej lekcji tańca klasycznego. Prowadziła lekcje tańca z dziećmi w szkole podstawowej przy ul. Nawrot 12 i w świetlicy Związku Tramwajarzy. W 1948 roku zdała maturę w I Miejskim Liceum dla Dorosłych w Łodzi. Od września 1948 do sierpnia 1951 uczyła tańca klasycznego w szkole baletowej Tacjanny Wysockiej w Sosnowcu. Ukończyła wtedy kurs rytmiki według metody Émile Jaquesa-Dalcroze’a. Brała udział w przedstawieniach w choreografii Wysockiej i występach jej zespołu w Teatrze Śląskim w Katowicach, w Teatrze Dziecka w Sosnowcu (następnie Eksperymentalny Teatr Dziecka w Będzinie, potem Teatr Dzieci Zagłębia) oraz w licznych koncertach w śląskich kopalniach i hutach. Od września 1951 do sierpnia 1954 prowadziła lekcje rytmiki w szkole muzycznej w Zakopanem i kierowała szkolnym ogniskiem baletowym.
W 1954–74 pracowała w Państwowej Szkole Baletowej w Poznaniu. Przez kilka lat sprawowała funkcję kierowniczki sekcji przedmiotów zawodowych. Prowadziła przede wszystkim zajęcia z tańca klasycznego i repertuaru oraz tańca charakterystycznego i gimnastyki. Wraz ze Stellą Pokrzywińską opracowała choreografię dla uczniów szkoły baletowej, biorących udział w spektaklu poznańskiego Teatru Polskiego pod tytułem Jaśnie Pani Żebrakowa (1958). Była autorką wielu kompozycji choreograficznych, opracowanych dla uczniów szkoły baletowej, np. fragmentów baletu Wieszczka lalek i Pizzicato ze Zwyczajnej symfonii (Simple Symphony) Benjamina Brittena, wystawionej 27 kwietnia 1974 w Polskim Teatrze Tańca.
Była wybitnym pedagogiem, szanowanym i kochanym przez kolegów i uczniów.
Łączy ona – pisała Tacjanna Wysocka – gruntowną znajomość rosyjskiej i francuskiej techniki klasycznej z autentycznym talentem pedagogicznym i wyjątkowym, do poświęcenia dochodzącym, umiłowaniem swej pracy i młodzieży sobie powierzonej.
Do grona jej uczennic należały m.in.: Roma Juszkat, Ewa Wycichowska, Anna Staszak, Aleksandra Kozimala, Małgorzata Połyńczuk.
W 1971 ukończyła rusycystykę w Studium Wieczorowym Filologii Rosyjskiej i Słowiańskiej Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu; praca magisterska dotyczyła terminologii baletowej. W 1972–78 była lektorką języka rosyjskiego, a w 1980–85 starszym wykładowcą w Instytucie Filologii Rosyjskiej i Słowiańskiej tej uczelni. W 1978 obroniła pracę doktorską na temat: Słownictwo baletowe w języku rosyjskim i polskim. Jej prace zostały opublikowane w 1973–81 przez „Studia Rossica Posnaniensia”. W 1985 przeszła na emeryturę.
Bibiografia
Almanach 1988/89; Turska: Almanach; Wysocka: Dzieje (il.); Wysocka: Wspomnienia (il. po s. 352); Pam. Teatr. 1998 z. 1–2 s. 52; Taniec. Poznań czerwiec 1977; Teatr 1989 nr 3; Akta oraz wycinki prasowe i fot. w kronikach szkoły, Ogólnokształcąca Szkoła Baletowa Poznań; Akta, Uniw. im. A. Mickiewicza Poznań.
Źródło: Słownik biograficzny teatru polskiego 1910–2000, t. III, Instytut Sztuki PAN, Warszawa 2017.
Zachowano konwencję bibliograficzną i część skrótów używanych w źródłowej publikacji.
