Władysław Hasior
HASIOR Władysław (14 maja 1928 Nowy Sącz – 14 lipca 1999 Kraków),
scenograf.
Był panieńskim dzieckiem Walerii Hasior, pochodzącej z ubogiej chłopskiej rodziny; mężem malarki Joanny Narkiewicz. Już od piętnastego roku życia mieszkał i utrzymywał się sam. Możliwość kształcenia zawdzięczał Marii Butscherowej, nauczycielce, córce zamożnych właścicieli kamienicy w Nowym Sączu. W 1947–52 uczył się w Państwowym Liceum Technik Plastycznych w Zakopanem pod kierunkiem Antoniego Kenara. W 1952–57 studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, w pracowni Mariana Wnuka (dyplom w 1958). W 1957–68 sam wykładał w Liceum Technik Plastycznych (od 1959 im. Kenara). W Zakopanem mieszkał i pracował do końca życia, był honorowym kustoszem Galerii Hasiora, która powstała w 1985 jako oddział Muzeum Tatrzańskiego.
Był jednym z największych twórców sztuki polskiej II połowy XX wieku, artystą o niezwykłej osobowości i wyobraźni. Jego dzieła wykraczały poza sztywne ramy podziałów gatunkowych, tworzył rzeźby, pomniki, kolaże, malował obrazy, organizował happeningi. Z teatrem związany był krótko, choć „teatralność” jego sztuki wydawała się predestynować go do pracy w tej dziedzinie. W sezonie 1969/70 został scenografem w Teatrze Polskim we Wrocławiu i był tu zaangażowany do 30 kwietnia 1972. Zaprojektował scenografie do Don Juana Moliera (1971) i przedstawienia pod tytułem Rzecz ludzka, złożonego z liryków Mieczysława Jastruna oraz do Gry snów (1972). W 1970–72 wykładał we wrocławskiej Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych. Projektował scenografię do spektaklu telewizyjnego Krzyk w próżni świata (1967) oraz rzeźby do filmu Wezwanie (1968). Wystąpił w roli rzeźbiarza w filmie telewizyjnym Tumor Witkacego (1984).
Bibliografia
H. Kirchner: Hasior. Opowieść na dwa głosy, Warszawa 2005 (il.); A. Micińska: Władysław Hasior, Warszawa 1983; T. Polski Wrocław. 50 lat; A. Wojciechowski: Młode malarstwo polskie 1944–1974, Wrocław 1974; Katalogi wystaw i wycinki prasowe, Pracownia Dokumentacji Plastyki Współczesnej IS PAN.
Ikonografia
T. Łakomski: Portret, karyk. rys., tusz, piórko, ok. 1970 – MK Warszawa.
Źródło: Słownik biograficzny teatru polskiego 1910–2000, t. III, Instytut Sztuki PAN, Warszawa 2017.
Zachowano konwencję bibliograficzną i część skrótów używanych w źródłowej publikacji.
