Artykuły

Długo jakoś nie mogłem wybrać się na tego "Brela". A czytałem i słyszałem o tym spektaklu same pochwały. W końcu poszedłem, by na własne oczy i uszy przeko­nać się, że chwalący nic a nic nie przesadzili. "Brel" ma kilka atutów, które jednają mu publiczność. Mała salka zapewnia coś, co w przy­padku podobnych imprez

jest niezwykle ważne: nastrój. To nie teatr mający rzu­cać na kolana, ale występ typu kabaretowo-piwnicznego, gdzie widzowie wchodzą w bliski kontakt z aktorami: mają ich na odległość wy­ciągniętej ręki, mogą współprzeżywać te śpiewane mini-dramaty i brawurowe scenki. Atutem drugim, kto wie czy nie najważniejszym, są wyko­nawcy. Gwiazdą jest Michał Bajor, perfekcyjny warszta­towo i równocześnie bardzo dorosły, bardzo gorzki w po­dawaniu sceptycznych i mocno pesymistycznych point. Drugą gwiazdą okaza­ła się Agnieszka Fatyga: ekspresyjna, bliższa Brech­towi niż Brelowi, który jest dla niej zbyt kameralny i sentymentalizujący. Trzecią gwiazdą wieczoru był Marian Opania może najwierniejszy stylistyce tych poetyckich piosenek. Co ciekawsze: je­dynie po Opani nie było znać wysiłku, kiedy interpre­tował teksty dość odległe od naszych tradycji piosenkowania... I tu pora wspomnieć o atucie trzecim: literaturze. Brel w przekładach czy ra­czej spolszczeniach Młynar­skiego brzmi dobrze, cza­sem nawet bardzo dobrze, chociaż tłumacz to i owo mu­siał podretuszować i wyci­szyć, by nie zgorszyć "kultu­ralnej" części publiczności plugawym słownictwem i sil­nie przebijającą poprzez pio­senki nutą libertyńską. Dla­tego trudno się zgodzić z przesunięciem akcentów, widocznym zwłaszcza w fi­nale. Nazbyt grzecznym i ulizanym. Ale skoro twórcy przedstawienia tak właśnie sobie to wyobrażali - z Bo­giem sprawa... Napisałbym chętnie o atucie czwartym - o reżyserii, ale mijałoby się to z prawdą.