Artykuły

Nie-Boska w reżyserii Krzysztofa Nazara dzieje się teraz — dwa tysiące lat po narodzinach Chrystusa. Czy jest w tych czasach miejsce dla Ukrzyżowanego? A jakże. Syn Człowieczy wjeżdża na scenę przybity do wysokiego, metalowego stojaka, na którym panoszy się bożyszcze naszych czasów — telewizor. Sytuacja jest jednak jeszcze gorsza, niżby się mogło wydawać — telewizor, zamiast przekazywać jakikolwiek obraz, śnieży!

Ten łopatologiczny wykład o stanie naszej kultury jest na tyle wyrazisty, że wszelkie inne obrazy, które tłumnie wyroiły się w głowie reżysera, można uznać za zbędny naddatek. O tym, że żyjemy w chaosie, dowiadujemy się z tworzonej na oczach widza scenografii — „ołtarza” kleconego ze strzępów dawnych budowli i symboli kultury. Że wszelkie — te potrzebne i nie — bariery padną pod naporem tłumu, przekonuje nas obraz rozwalanego przez bajecznie kolorowy motłoch muru z tekturowych pudełek.

Przeciwwagą dla tłumu facetów i babek przebranych jak na Love Paracie są równie śmieszni artyści z otoczenia Hrabiego. Walka racji, jaką prowadzą ze sobą Hrabia Henryk (Roman Gancarczyk) i Pankracy (Krzysztof Globisz), staje się w tej komiksowej feerii niepotrzebnym ględzeniem dwóch gadatliwych inteligentów.

Nazar nie jest obrazoburcą. Raczej obrazo-odtwórcą. Przestawiając kolejność scen, mnożąc symbole i alegorie, walcząc z kompleksem Konrada Swinarskiego, który przed 35 laty stworzył na tej samej scenie obrazoburczą Nie-Boską, dochodzi wreszcie do swojego finału. Po słowach „Galilejczyku, zwyciężyłeś” wprowadza na scenę Pankracego i Leonarda. Pankracy gada jak najęty, Leonard raz po raz daje mu buzi prosto w usta. — Ten pocałunek był zatruty — powiedzą jedni. — Zaraził go złem — dopowiedzą drudzy. — Aleś go, waszmość, obślinił — mrukną pod nosem inni i pomyślą sobie, że jednak aktorstwo to ciężki kawałek chleba.