Miało być gorąco, a było zaledwie ciepło
"Tymon Ateńczyk" w reż. Macieja Prusa w Teatrze Polskim w Bydgoszczy. Pisze Katarzyna Kaczór w Expressie Bydgoskim.
Do premiery Teatru Polskiego podejść należy z dystansem, bo inaczej nie uniknie się oceny: przewidywalna czytanka o naiwnym młodzianie, który źle skończył, czyli nic nowego. Reżyser Maciej Prus zapowiadał, że stawia na aktora i na słowo. Obietnicy dotrzymał.
Dobrze się stało
Ani przez moment nie próbuje przekupić widza nowatorstwem, nie podlizuje się gadżetami, ikonami popkultury, cudami techniki. Zmusza do skupienia. To ogromny plus bydgoskiej premiery. W tej pożądanej oszczędności wtóruje reżyserowi scenograf Marcin Jarnuszkiewicz, autor rzeczywistości scenicznej genialnej, bo prostej, nie krępującej aktorów, pozwalającej widzom skupić się na postaciach.
Owe postaci to biznesmeni, radni, posłowie. Klepanie po plecach, obżeranie się za cudze pieniądze, fałsz - od wieków nic się nie zmieniło i to piętnuje Szekspir. Więc dobrze się stało, że Teatr Polski zmierzył się z tą sztuką.
Będzie coraz lepiej?
Raziła jednak niespójność między scenami, skróty myślowe, mało pogłębiony dramatyzm postaci. Reżyser postawił na czyste słowo, zaufał więc młodym aktorom. Młodość to jednak dużo za mało. Im prostszy tekst - a w prostocie tkwi geniusz - tym więcej wymaga się od aktora. Owszem, zwracali uwagę: Apemanrus - Jerzy Pożarowski, Alcybiades - Marek Tynda, Flawiusz - Artur Krajewski. Niestety, środki wyrazu artystycznego Krystiana Wieczorka nie uczyniły z tytułowego Tymona postaci na wskroś dramatycznej. Zamiast żaru, że sceny płynęła letniość zaledwie. Dlatego też wplecenie Lacrimosy z Requiem Mozarta w moment śmierci Tymona zrodziło pytanie: po co ten patos?
Bydgoskiego "Tymona Ateńczyka" ogląda się jak szkic, naprędce skrojoną "ściągę" z lektury. Nieśmiertelny tekst Szekspira, w którego wsłuchiwanie się było niebywałą przyjemnością, istnieje na scenie jakby "przy okazji". Pozostaje mieć nadzieję, że "Tymon" będzie dojrzewał z każdym kolejnym spektaklem.
