Artykuły

Piękne kobiety, stroje z epoki, ładne piosenki z mądrymi tekstami, kawiarniane klimaty, szczypta melancholii, odrobina humoru, momentami dynamiczne układy choreograficzne — a wszystko to na Małej Scenie, w najnowszej produkcji elbląskiego Teatru Dramatycznego.

Zainscenizowana na Malej Scenie kawiarnia Cafe Sax ponownie ożyła. Po spektaklach Cafe Sax,Pod niebem Paryża w Cafe Sax oraz Edith i Marlene, teatr proponuje nam kolejne spotkanie z piosenką — spotkanie nietypowe, bo rozciągające się aż na dwa wieczory. Tym razem dwuczęściowe przedstawienie według scenariusza i w reżyserii Ewy Marcinkówny przenosi nas w czasy dwudziestolecia międzywojennego. Premiera pierwszej części, zatytułowanej Ach te baby… w Cafe Sax, odbyła się w sobotę, a część druga — Każdemu wolno kochać… w Cafe Sax — pokazana została wczoraj wieczorem.

Piosenki o miłości

Doskonale znana już elbląskiej publiczności, choćby z realizacji Kolacji dla głupca, Ewa Marcinkówna tym razem stworzyła ciekawe, choć dość nietypowe widowisko. Każda z jego dwóch części może bowiem stanowić samodzielny spektakl, ale warto oczywiście, a nawet trzeba obejrzeć obie — i to w takiej kolejności, w jakiej odbywały się premiery.

Cały spektakl rozpisany został przez Marcinkównę na cztery aktorki. Na scenie oglądamy: Martę Masłowską, Teresę Suchodolską-Wojciechowską, Monikę Andrzejewską oraz występującą gościnnie Ewę Tucholską. Artystkom towarzyszy też zespół muzyczny.

W Ach te baby… w Cafe Sax bohaterki są aktorkami, które biorą udział w zdjęciach do filmu. Cały czas widzimy je w garderobie, podglądając niejako przez dziurkę od klucza. Obserwujemy ich rozmowy, ploteczki i zwierzenia. Słuchamy, o czym marzą. Owe zwierzenia i marzenia przybierają często formę piosenek, przenoszących nas w lata międzywojenne. Na koniec okazuje się, że zdjęcia zostają przerwane, bo filmu nie będzie. Przyjaciółki wpadają więc na pomysł, że same zrobią spektakl. Realizację ich pomysłu oglądamy właśnie w Każdemu wolno kochać… w Cafe Sax. Ta część przedstawienia to przede wszystkim kabaretowo-rewiowe show, pełne międzywojennych szlagierów w nowych aranżacjach, ciekawych układów tanecznych, a także sporej dawki humoru.

Sentymentalna podróż

Najnowszy spektakl elbląskiego teatru to piękna opowieść o miłości, sentymentalna podróż w czasy dwudziestolecia międzywojennego, w której nie brakuje też współczesnych akcentów. Pojawiające się w przedstawieniu telefon komórkowy czy wspomnienie o serialu M jak miłość świadczą jednak o tym, że
chociaż czasy i mody się zmieniają, to kobiety, ich pragnienia i marzenia pozostają niezmienne.

Nawiązujące do epoki dwudziestolecia międzywojennego kreacje do tego spektaklu — wieczorowe i rewiowe — zaprojektowała Tatiana Kwiatkowska, będąca jednocześnie autorką scenografii. Ciekawe, momentami niezwykle dynamiczne układy choreograficzne, wzbudzające w nas skojarzenia z Kabaretem Olgi Lipińskiej, są dziełem Doroty Furman. Z kolei autorem aranżacji muzycznej jest Krzysztof Jaszczak.

Seksapil to ich broń

Na spektakl składa się w sumie 36 piosenek. Są to w większości popularne przeboje autorów i wykonawców dwudziestolecia międzywojennego, m.in. Zygmunta Karasińskiego, Jerzego Petersburskiego, Henryka Warsa, Juliana Tuwima, Jana Brzechwy, Mariana Hemara, Hanki Ordonówny, Żuli Pogorzelskiej, Lody Halamy, Adolfa Dymszy, Eugeniusza Bodo, Jana Kiepury i Ludwika Sempolińskiego. W nowych, współczesnych aranżacjach usłyszymy tu m.in. takie szlagiery, jak: Nie kochać w taką noc to grzech, Szczęście raź się uśmiecha, Na pierwszy znak, Kogo nasza miłość obchodzi czy Każdemu wolno kochać. Swoimi interpretacjami aktorki przenoszą nas jak gdyby w inny wymiar i wprowadzają w zadumę. Potrafią nas wzruszyć, a za chwilę rozśmieszyć. Dodatkowo Monika Andrzejewska i Ewa Tucholska popisują się swoimi umiejętnościami w trudnej sztuce stepowania. Poza tym wszystkie udowadniają, że kobiety — choć należą do słabej płci — dysponują przecież niezwykłą bronią, wobec której najwięksi nawet twardziele stają się bezbronni. Mowa oczywiście o seksapilu.