Artykuły

Na tle cudownej scenografii wysnutej ze słuckiego pasa, pojawia się sam mistrz ceremonii (poeta? narrator?) Hanuszkiewicz i tak jak znajdowałby się na estradzie „Dudka” zaczyna pogodnie: „Dobry wieczór państwu… Za panowania króla Stanisława, mieszkał ubogi szlachcic na Podolu; wysoko potem go wyniosła sława; szczęścia miał mało w życiu, więcej bolu…”. Potem, z wyrzu­tem prawej ręki godnym sopockich fe­stiwali, anonsuje: Beniowski! I zjawia się Olbrychski.

Jest w tym spektaklu wszystko. Cudowna poezja, cudowny dowcip, pomysły reżyserskie godne tej sce­ny i tego inscenizatora. Gdy jednak zapada kurtyna orientujemy się iż czegoś było nam brak. I dopowia­damy szybko: oczywiście brak dyrektorowej! Stąd wniosek, że bę­dzie i druga część.

Pesymiści stwierdzili co prawda, że po wszystkich królowych i wszystkich dziewicach jakie grała na tej scenie nie ma już postaci godnych jej talentu, optymiści — wiedzieli jednak, że została jeszcze jedna, jedyna w zanadrzu: Matka Boska! I rzeczywiście! Matka Boska Kucówna mówi zresztą tekst przepięknie (chwilami tylko naśladując Irenę Dziedzic, naśladującą Irenę Eichler) niemniej nie jest w stanie nawet ona podnieść temperatury drugiej części spektaklu, która wy­raźnie słabnie…

Może za mało w niej Olbrychskie­go i Hanuszkiewicza (dwóch wybornych protagonistów aktu I)? Może trochę zbyt pokomplikowany jest tu konglomerat tekstów z Księdza Marka, Zawiszy Czarnego, Ma­rii Stuart, z listów Słowackiego, a nawet tekstów Norwida? Nie wiadomo dokładnie, tak czy inaczej — cześć pierwsza, ponad wszelkie pochwały, godna jest obowiązkowego zobaczenia!